ณ โรงพยาบาล

.

.

20/11/55  ผมเดินทางไปที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง 

เพื่อไปเยี่ยมคนๆหนึ่ง    ซึ่งผมก็ไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย

ผู้ป่วยเป็นผู้หญิงอายุประมาณ 15-16    ปี

ซึ่งเขาเป็นผู้โชคร้ายประสบอุบัติเหตุรถชน

ซึ่งผู้ที่ชนนั้นเป็นพ่อของแฟนผมเอง

แต่พ่อของแฟนผมนั้นไม่เจ็บอะไรมากมาย

ส่วนเด็กสวยอายุ 15-16 ปี  อาการหนัก  อยู่ในห้อง ICU

ผมเดินเข้าเยี่ยม   ในห้อง  ICU  ภาพแรกที่เห็น

  มีคนป่วยที่อยู่ห้อง ICU มากมาย  นอนหายใจแผ่วๆ...เบาๆ...

ตามร่างกายก็มีสายพลาสติกเจาะทะลุโยงไปมาเต็มไปหมด

ข้างๆเตียงก็เต็มไปด้วยญาติพี่น้อง   ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล  และลึกลงไปในแววตาเต็มไปด้วยความหวัง

หวังว่าสักคนหนึ่งคนที่หายใจแผ่วเบาอยู่บนเตียง  จะลืมตาและลุกขึ้นมาคุยกับเขาอีกครั้ง

มันทำให้ผมรู้สึกหดหู่ใจมาก   ผมลองนึกถึงตัวผมที่ต้องนอนหายใจแผ่วๆอยู่บนเตียง

ทำให้ผมนึกคิดขึ้นมาได้ว่า   คนเราก็แค่นี้และนะ.......ไม่เห็นจะมีอะไรมากเลย

..............................................

ก็แค่เกิดมา.........แล้วก็ตาย..

..............................................

ผมเดินต่อไปยังเตียงที่น้องอายุ 15-16 นอนอยู่ (ผมไม่ทราบชื่อนองเขาจริงๆ)

เด็กหญิงดูอาการจะดีกว่า  หลายๆเตียงที่ผมเดินผ่านมา

แต่ก็ไม่ทำให้พ่อที่อยู่ข้างๆหายกังวลมากนัก 

พ่อของน้องเห็นผมกับแฟนเดินไปก็ทำหน้างงเล็กน้อย(เพราะไม่เคยรู้จักกัน)

พ่อแนะนำตัวเอง  แกก็ยิ้มออกมาเบาๆ  แฝงด้วยแววตากังวล

ผมยืนกอดอกดูเด็กหญิงที่นอนหลับอยู่

รู้สึกสงสารและเป็นห่วงมากๆ

หวังว่าเธอคงหายในเร็ววันนี้