เมื่อเราต้องห่าง

   ♥  ระหว่างเราห่างกันไกลแค่ไหนก็ใกล้กันได้ด้วยใจ♥ 

  เมื่อภาระหน้าที่บางอย่างทำให้เราต้องห่างกัน ใจแทบสลายเมื่อรู้ว่าเธอต้องไปรับใช้ชาติ มันเร็วเกินไปเกินกว่าที่ฉัจะตั้งตัวทัน แต่เพราะห้าที่เราจึงขัดมันไม่ได้ เมื่อเราต้องห่างไกลกันสิ่งเดียวที่ฉันจะทำได้ คือ "ต้องอดทนรอ" และคอยส่งกำลังใจให้เธออยู่ห่างๆ ถึงแม้ระยะเวลามันจะแค่ปีเดียว แต่สำหรับฉันมันเป็นเวลาที่นานมากสำหรับคนๆนึงที่รอคอยครักกลับมา ถึงแม้ความคิดถึงที่ฉันมีมันอาจจะไม่มากมายเท่าใครๆ แต่ฉันก็อยากจะเรียบเรียงเรื่องราวเป็นบทความให้เธอได้อ่าน

 "รถบรรทุกความคิดถึงคันนี้  ขับมานานมาก  หลายเดือนแล้ว  วันเวลาผ่านไปความคิดถึงก็มากขึ้นตามลำดับ  มากขึ้น  มากขึ้น และมากขึ้น  จนเต็มคันรถ  และล้นหลังรถออกมา ถึงแม้หนทางจะยาวไกล  ฝนจะตก  ฟ้าจะร้องหนักสักเพียงไหน ถึงแม้ความคิดถึงที่ล้นออกมาทำให้รถหนักสักเพียงใด  เจ้าของรถคันนี้ก็ไม่เคยเลยที่จะปล่อยให้ความคิดถึงร่วงหล่นเลยสักความ
คิดถึง  จนรถบรรทุกได้มาถึงอุโมงค์ใหญ่ที่เป็นอุปสรรคอันใหญ่หลวง  เพราะเพดานอุโมงค์ที่ต่ำเกินกว่าความคิดถึงที่ล้นออกมาหลังรถจะผ่านไปได้ต่ำกว่าความคิดถึงเพียง 1นิ้ว  แค่เธอหยิบเอาเศษเสี้ยวความคิดถึงที่ล้นออกมานั้นหยิบทิ้งไปก็จะทำให้รถบรรทุกผ่านอุโมงค์นั้นไปได้และจะได้เจอกับเขาคนนั้นดั่งที่ใจเธอหมาย   แต่เธอไม่ยอมหยิบเอาเศษเสี้ยวของความคิดถึงที่ล้นออกมาทิ้งไปสักนิด   เพราะเธอรู้ดีว่ามันมีค่ามากแค่ไหน  เมื่อเธอไม่ยอมหยิบความคิดถึงออกไปแม้สักเพียงเศษเสี้ยว เธอจึงผ่านอุโมงค์นั้นไปไม่ได้ เธอจึงนั่งคิดว่าจะทำยังไง  หรือเธอจะขนสองรอบดี  แล้วถ้าขนสองรอบแล้วความคิดถึงมันเกิดหายไปละจะทำยังไง  เธอนั่งคิดอยู่นาน  เธอจึง ตัดสินใจปล่อยลมยางล้อ  ล้อละ 1 นิ้ว เพื่อให้รถผ่านอุโมงค์ไปได้  ถึงแม้จะทำให้รถวิ่งช้าลง  แต่ความมั่นคงที่มีต่อจุดหมายปลายทางยังเปี่ยมล้น  แม้จะใช้เวลานานเธอก็พร้อมที่จะรอจนกว่าจะได้เจอเขาคนนั้น  ดีกว่าจะทิ้งความคิดถึงที่มีต่อเขาคนั้ให้หล่นหายไปตามกาลเวลา"

     ***** แล้วความคิดถึงของคุณละเป็นแบบไหน  หรือเลือกที่จะทำมันแบบไหน...