บนหอคอยสูงแห่งนั้น

บนหอคอยสูงแห่งนั้น

เขียนโดย : กะว่าก๋า

ถ้าความตาย คือ ความเงียบสงบ

การฆ่าตัวตาย คือ ทางเดินไปสู่เส้นทางอันสงบเงียบอย่างนั้นหรือ ?

.....................

ฉันเติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่ใครได้มองเห็น

ต้องพากันพูดว่าฉันช่างโชคดีเสียนี่กระไร

พ่อฉันรวย...รวยจนเกินกว่าคำจำกัดความของคำว่า “เศรษฐี”

แม่ฉันก็รวย...รวยชนิดความจนทุกรูปแบบบนโลกนี้ใฝ่ฝันถึง

คนรวยมีความสุขแบบคนรวย...

เป็นความสุขในรูปแบบที่คนจนทุกคนหลับตาฝันถึง

ฉันคือผลผลิตที่เกิดจากความร่ำรวย

.....................

แต่ความร่ำรวยกลับช่วยอะไรฉันไม่ได้เลย

เพราะฉันรักที่จะปล่อยตัวเองให้จ่อมจมอยู่กับความทุกข์ระทม

ฉันฝังหัวใจของตัวเองไว้ใต้ต้นไม้แห่งความเศร้าสร้อย

ฉันปรารถนาโอบกอดอุ่นๆสักครั้งจากพ่อและแม่

มากกว่าเศษเงินสามสี่หมื่นบาทที่ใช้เป็นค่าขนมประจำสัปดาห์

ฉันอยากให้พ่อแม่พี่น้องอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาบ้าง

มากกว่าการซื้อรถคันงาม บ้านหลังใหญ่

และอุปกรณ์อำนวยความสะดวกมากมาย

แต่คนในครอบครัวกลับไม่มีเวลาได้ใช้มันร่วมกันสักครั้ง

พ่อกับแม่ซื้อๆๆๆๆๆ....ซื้อทุกสิ่งทุกอย่างให้

โดยไม่ถามฉันสักคำว่าเคยต้องการมันหรือเปล่า

พ่อแม่ยิ่งร่ำรวย

ช่องว่างระหว่างฉันกับเขายิ่งถ่างถอยออกไปเรื่อยๆ

มันเป็นหลุมดำที่ไม่อาจถมให้เต็มได้

ด้วยเงินทอง ทรัพย์สิน เสื้อผ้ากระเป๋าแบรนด์เนม นาฬิกาเรือนแสน

หรือวัตถุข้าวของใดใด

ฉันแค่อยากได้รับความอบอุ่นในครอบครัว

อยากได้ความรักที่สามารถสัมผัสได้ด้วยใจรู้สึก

ไม่ใช่ความรักชนิดที่ต้องซื้อหาด้วยเงินตรา

พ่อแม่เลี้ยงฉันด้วยเงิน

ฉันจึงเป็นเพียงวัตถุชิ้นหนึ่ง

ที่มีชีวิต---แต่ไม่มีจิตใจ

.................................

ลมหายใจสุดท้ายของฉันพลันสิ้นสุดลง

แทนที่จะพบกับความมืดดำ

ฉันกลับได้เห็นแสงนวลอ่อนหวานละมุนละไมตา

นี่คงเป็นสถานที่ ที่ฉันควรอยู่

...................................

คนใกล้ชิดโทรศัพท์ไปบอกพ่อกับแม่เรื่องข่าวการฆ่าตัวตายของฉัน

ทั้งสองตกใจกับเรื่องที่คาดไม่ถึง

พ่อบอกกับคนใกล้ชิดว่า

จัดการเรื่องต่างๆให้ด้วย

ทั้งคู่จะนั่งเครื่องบินกลับขึ้นไป

หลังตกลงเรื่องธุรกิจการค้าให้เสร็จก่อน

.....................................

บนหอคอยสูงแห่งนั้น

มันเปลี่ยวเหงาและหนาวเหน็บจริงๆ

เมื่อฉันหลับตาลง

กลั้นลมหายใจสุดท้าย

ก่อนชีวิตขาดห้วง

ฉันก็พบว่าตนเองยืนย่ำอยู่ตรง ณ ที่นั้น

ที่ที่ฉันควรอยู่.

6 กรกฎาคม 2543

...........................................

ผมเขียนบันทึกเรื่องนี้ไว้หลังทราบเรื่องราว

ว่าลูกสาวเจ้าของร้านจิวเวลรี่ผูกคอตายที่ซี่ลูกกรงระเบียงบ้านชั้นสอง.....

เด็กสาวซึ่งน่าจะเพียบพร้อมไปด้วยความสุขแวดล้อมในชีวิต

เงินทอง วัตถุข้าวของเครื่องใช้ โอกาสทางสังคม

ชีวิตอันสุขสบาย ฯลฯ

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอมี ยังไม่อาจเติมเต็มความต้องการในชีวิตอีกหรือ ?

ท่ามกลางเสียงด่าทอไล่หลัง

“ดี...ตายได้ก็ดี มีมากขนาดนี้ยังโง่ฆ่าตัวตายอีก”

“เป็นฉันก็สบายไปแล้ว เงินก็มี อยากได้อะไรก็ได้”

......ความรวย กับ ความสุข มันคนละเรื่องกันไม่ใช่หรือ ?

ผมไม่คิดด่าทอเธอเหมือนคนอื่นๆ

แต่พยายามตั้งคำถามในใจ

เพื่อนำไปสู่เหตุผลของการจบชีวิต

มันช่วยตอกย้ำให้ผมยิ่งเห็นว่า

คนเราต่างมีความทุกข์เป็นสมบัติติดกาย

ต่างคนต่างทุกข์ ต่างหาวิธีดับทุกข์แตกต่างกันไป

เราไม่อาจล่วงรู้ถึงวินาทีที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตของคนๆหนึ่ง

เขาทุกข์เพียงไร ถึงเดินเลยไปสู่เส้นทางแห่งความตาย

ความเศร้าประเภทใดหนอ

ที่ดึงรั้งคนมากมายให้หลงเข้าไปสู่วังวนอันมืดมนอนธกาลเยี่ยงนี้

นอกจากด่าทอความผิดพลั้งที่หญิงสาวทำขึ้น

เราไม่นึกย้อนมองกลับไปสู่เบื้องหลังครอบครัวบ้างหรือ

ว่าการเลี้ยงดูแบบไหนที่ก่อให้เกิดโศกนาฎกรรมแบบนี้

ไม่ย้อนมองบ้างหรือ ว่า “ความรัก” ประเภทไหน

ที่ไม่อาจถมเต็มความอบอุ่นในใจให้ดำรงคงอยู่ได้

ไม่อยากรู้จริงๆหรือ

ว่าบนหอคอยแห่งนั้นมันหนาวเหน็บเพียงใด ?

ที่มาของบทความดีๆ : www.athingbook.com