.
.
20/11/55 ผมเดินทางไปที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
เพื่อไปเยี่ยมคนๆหนึ่ง ซึ่งผมก็ไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย
ผู้ป่วยเป็นผู้หญิงอายุประมาณ 15-16 ปี
ซึ่งเขาเป็นผู้โชคร้ายประสบอุบัติเหตุรถชน
ซึ่งผู้ที่ชนนั้นเป็นพ่อของแฟนผมเอง
แต่พ่อของแฟนผมนั้นไม่เจ็บอะไรมากมาย
ส่วนเด็กสวยอายุ 15-16 ปี
อาการหนัก อยู่ในห้อง ICU
ผมเดินเข้าเยี่ยม ในห้อง ICU ภาพแรกที่เห็น
มีคนป่วยที่อยู่ห้อง ICU
มากมาย นอนหายใจแผ่วๆ...เบาๆ...
ตามร่างกายก็มีสายพลาสติกเจาะทะลุโยงไปมาเต็มไปหมด
ข้างๆเตียงก็เต็มไปด้วยญาติพี่น้อง
ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
และลึกลงไปในแววตาเต็มไปด้วยความหวัง
หวังว่าสักคนหนึ่งคนที่หายใจแผ่วเบาอยู่บนเตียง จะลืมตาและลุกขึ้นมาคุยกับเขาอีกครั้ง
มันทำให้ผมรู้สึกหดหู่ใจมาก ผมลองนึกถึงตัวผมที่ต้องนอนหายใจแผ่วๆอยู่บนเตียง
ทำให้ผมนึกคิดขึ้นมาได้ว่า
คนเราก็แค่นี้และนะ.......ไม่เห็นจะมีอะไรมากเลย
..............................................
ก็แค่เกิดมา.........แล้วก็ตาย..
..............................................
ผมเดินต่อไปยังเตียงที่น้องอายุ 15-16 นอนอยู่ (ผมไม่ทราบชื่อนองเขาจริงๆ)
เด็กหญิงดูอาการจะดีกว่า
หลายๆเตียงที่ผมเดินผ่านมา
แต่ก็ไม่ทำให้พ่อที่อยู่ข้างๆหายกังวลมากนัก
พ่อของน้องเห็นผมกับแฟนเดินไปก็ทำหน้างงเล็กน้อย(เพราะไม่เคยรู้จักกัน)
พ่อแนะนำตัวเอง แกก็ยิ้มออกมาเบาๆ แฝงด้วยแววตากังวล
ผมยืนกอดอกดูเด็กหญิงที่นอนหลับอยู่
รู้สึกสงสารและเป็นห่วงมากๆ
หวังว่าเธอคงหายในเร็ววันนี้
